8ο Δημοτικό Σχολείο Aγίας Παρασκευής

Η μηχανή του χρόνου με ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 08 Απριλίου 2015 16:21

Είκοσι μία Ιουνίου 2045, εγώ ο Πέτρος Δεληγιάννης εφευρίσκω τη χρονομηχανή. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ταξιδέψω εκτός τόπου και χρόνου, πιο συγκεκριμένα στο Χρυσό Αιώνα της Αθήνας. Κάνω τις κατάλληλες ρυθμίσεις και βάζω για προορισμό το

450 π.Χ.

Περνάει περίπου μία ώρα και βρίσκομαι έξω απο τα τείχη της Ακρόπολης και για την ακρίβεια τα Προπύλαια της. Βλέπω τον Φειδία και τον Καλλικράτη να κάνουν κάποιες δουλειές στα τείχη κα τα Προπύλαια.

• Γειά χαρά σας Φειδία και Καλλικράτη. (εγώ)

• Καινόυργιος είσαι, γιατί γνωρίζω τους Αθηναίους και δεν μιλάνε έτσι; (Φειδίας)

Ναι, είμαι περίοικος. Σας παρακαλώ μπορείτε να με πάτε στα αξιοθέατα και να μου δείξετε τα βασικά πράγματα στη

• γλυπτική, γιατί έμαθα ότι σκέφτεστε ένα νέο τρόπο κατασκευής των κούρων και των κόρων; (εγώ)

• Καλά θα κάνουμε όμως γρήγορα γιατί πρέπει να βιαστούμε γιατί έχουμε και άλλες δουλειές όπως καταλαβαίνεις. (Φειδίας και Καλλικράτης)

• Εγώ για την ακρίβεια ήθελα να μάθω πολλά πράγματα για την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και για την τέχνη γενικά. (εγώ)

• Ένα πράγμα που πρέπει να ξέρεις στη γλυπτική είναι τα μαθηματικά, γιατί υπολογίζεις το βάρος και τη βάση για να μην ραγίσει το άγαλμα. Τα υπόλοιπα δεν θα στα πούμε είναι μυστικά . Τώρα πάμε στα αξιοθέατα. Ας αρχίσουμε από τον Παρθενώνα, το ναό της Αθηνάς με το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς, 12 μέτρα από χρυσό. Αυτός είναι ο ηγέτης της Αθήνας, ο Περικλής. Εμείς πρέπει να φύγουμε. (Φειδίας και Καλλικράτης)

• Αντίο. (εγώ)

• Χαίρε μεγάλε Αθηναίε, μπορείς να μου μιλήσεις για τη ζωή των Αθηναίων; (εγώ)

• Άκου φίλε μου, αφού μου μιλάς τόσο ευγενικά και καλοσυνάτα γιατί όχι; Το πολίτευμα εδώ είναι δημοκρατικό. Ο καθένας θεωρεί σπίτι του την Αθήνα και δεν αφήνει βρωμιές. Είμαστε όλοι σαν μια οικογένεια και αν κάποιος μας θήξει τον αγνοούμε. Έτσι η ζωή είναι εδώ. (Περικλής)

Τον χαιρέτησα και καθώς έφευγα σκέφτηκα ότι ήταν κρίμα που δεν είναι έτσι η ζωή στην σημερινή Αθήνα. Δεν νοιάζομαστε για τον συμπολίτη μας και την πόλη μας όπως νοιάζομαστε για την οικογένεια μας. Πάντως η αρχαία Αθήνα μου άρεσε πολύ!

Κριμα που έπρεπε να φύγω.

Πέτρος Δεληγιάννης